بررسی روایی و پایایی مقیاس فقدان لذتجویی snaith–hamilton در دانشجویان دانشگاه اصفهان: یک بررسی مقدماتی

چکیده زمینه و هدف: فقدان لذتجویی یکی از مهم ترین علایم شایع در اختلالات افسردگی و اسکیزوفرنیا می باشد از این رو بررسی روایی و پایایی مقیاس فقدان لذتجویی هدف پژوهش حاضر بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی با هدف اعتباریابی می باشد. تعداد 209 نفر(65 پسر و 144 دختر) از دانشجویان دانشگاه اصفهان به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. برای بررسی روایی مقیاس فقدان لذتجویی از روش های روایی محتوا، همبستگی گویه ها با نمره کل (تحلیل مواد)، همبستگی خرده آزمون ها با نمره کل و تحلیل عوامل و به منظور بررسی پایایی مقیاس از روش های آلفای کرونباخ و پایایی تنصیفی استفاده شد یافته ها: میانگین سنی گروه نمونه 47/20 سال و انحراف معیار آن 16/1 بود. دختران 9/68% و پسران 1/31% از شرکت کنندگان را تشکیل دادند. تحلیل عاملی مقیاس حکایت از وجود چهار عامل عمومی شامل؛ آشامیدن و خوراک، تعاملات اجتماعی، تجربیات حسی و سرگرمی و تفریح داشت. در مجموع این چهار عامل 09/69% از واریانس کل سؤالات را تبیین کردند. ضرایب همبستگی گویه ها با نمره کل در تمام موارد معنی دار و بین 40/0 تا77/0 متغیر بود. ضریب همبستگی خرده مقیاس ها با نمره کل، برای خرده مقیاس آشامیدن و خوراک72/0، خرده مقیاس تعاملات اجتماعی 82/0، خرده مقیاس تجربیات حسی 89/0و سرگرمی و تفریح 68/0 برآورد گردید (001/0= p ). علاوه براین، پایایی مقیاس با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برای کل مقیاس و خرده مقیاس ها بین 59/0 تا 86/0 به دست آمد. ضریب پایایی تنصیفی مقیاس 86/0 به دست آمد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مقیاس فقدان لذتجویی از خصوصیات روان سنجی رضایت بخشی برای استفاده در دانشجویان دانشگاه اصفهان برخوردار می باشد. واژه های کلیدی: لذتجویی، مقیاس، فقدان لذتجویی، روایی، پایایی ، دانشجویان، دانشگاه اصفهان، snaith–hamilton